Column: Het leven van een 20 jarige moeder

Het leven van een 20 jarige moeder

Het moederschap lijkt als twintigjarige vrijgezelle student in Amsterdam een ver-van-mijn-bedshow. Tot een jaar geleden. Met het hele gezin zaten we aan de keukentafel van mijn ouders, toen ik voor de zoveelste keer over een eigen puppy begon. Niemand aan de tafel leek dit een goed idee. Wat haal je je op je nek, dacht mijn vader. Maar toen ik het perfecte maltipoo nestje voorbij zag komen, zaten we binnen enkele minuten in de auto naar Oostzaan. ‘Ga maar even kijken’ zei mijn moeder. Alleen voor elk hondenbaasje waarschijnlijk volkomen herkenbaar: kijken is kopen. Het moment dat je in de auto stapt weet je al dat je met een extra passagier naar huis rijdt. En dit was ook zo. Want toen ik in de ogen van mijn puppy James keek, lag mijn pinpas al op tafel.

De volgende ochtend vertrokken ik en James, die op dat moment net zo groot was als een konijn, naar Amsterdam. Hoewel dit misschien allemaal wat naïeve klinkt, wist ik wel dat de puppytijd niet alleen rozengeur en maneschijn zou zijn. Het ene plasje was nog niet gedweild of het andere plasje lag alweer op de grond. Ook werd James’ slaapplaats al snel ingeruild voor een koninklijke plek op mijn bed, at hij mee van mijn frietjes bij George W.P.A., bereed hij alles wat los en vast zat, haalde hij Mariah Carey’s hoge noten wanneer ik de deur uitliep en stond het woord ‘zit’ niet in zijn vocabulaire. De ene na de andere hond zag ik in het Vondelpark getraind zonder lijn achter hun baasje aanrennen, terwijl James mij met zijn inmiddels tien kilo bijna onderuit trok wanneer er een knap poedeltje voorbij liep. En ja, echt tien kilo! Want hoewel mijn keuze voor een maltipoo gebaseerd was op het handige kleine formaat, is James per ongeluk uitgegroeid tot een ‘echte’ hond.

Als ik eerlijk ben heb ik nog wel eens aan de woorden van mijn vader teruggedacht. Was dit eigenlijk wel zo’n goed idee? Gelukkig hoef ik daar niet lang over te twijfelen, want hoe onhandig het leven van een puppymoeder wel eens kan zijn, ik zou James voor geen goud willen missen! En mijn ouders? Die noemen elkaar inmiddels opa en oma. Want ja, je doet alles om je kind gelukkig te maken!